در این اثر، سه گره هندسی متفاوت به صورت سه اسپیرال جدا از هم به گونه ای به تصویر کشیده شده اند تا در مرکز به هم پیوسته، و شمسه مرکزی بزرگی را که در هنر ایرانی(دوره اسلامی) نمایانگر خدا و نور آسمانهاست، تداعی کنند. در واقع این سه اسپیرال هندسی، سه ساحت متمایز آسمانها، بهشت و دوزخ را که پیامبر در شب معراج مشاهده می کند، به گونه ای انتزاعی نمایش می دهند.(این ساحت ها به طور دقیق در نگاره های معراجنامه تیموری(میرحیدر) متعلق به مکتبِ پیشینِ هرات به تصویر کشیده شده اند). در اسپیرال پایین سمت راست تابلو، که به رنگ طلایی، و نمایانگر بهشت است، انتهای خطوط هندسی در سه جا از نظم هندسی خود خارج شده تا سه رود از شراب(قرمز رنگ)، شیر(سفید)، و عسل(طلایی) را نمایش دهند. فرشته جبرییل نیز میله ی پرچم الهی به دست، در طرح هندسی ترسیم شده است. اسپیرال بالای سمت راست تابلو، آسمانها را با رنگ نقره ای نمایش می دهد. انتهای خطهای هندسی به صورت ابرهای پیچان شناور در آسمانها درآمده اند. همچنین سر پیامبر و سر تاجدار براق(اسب افسانه ای او در معراج) بازنمایی شده اند. اسپیرال سمت چپ تابلو، نمایانگر دوزخ و به رنگ قرمز آتشین است. در دو اسپیرال قبل(آسمانها و بهشت) خطوط هندسی یه آرامی از زیر و روی هم رد شده اند، اما خطوط هندسی در این ساحت دوزخی، همدیگر را شکافته و از داخل هم رد شده اند. همچنین انتهای خطوط هندسی به شکل شعله های آتش، تغییر فرم داده، و سر و دُم اژدهایی آتشین که بر این شعله ها می دمد، به تصویر کشیده شده است. گرچه رنگ قرمز این ساحت، اشاره به گرمای آنش سوزان جهنمی دارد، اما در مرکز و هنگامی که به شمسه مرکزی می پیوندد، تداعی کننده گرمای حضور خداوند است. این مفهوم نیز دقیقا از معراجنامه ی تیموری اقتباس شده،(وقتی پیامبر در این معراجنامه در محضر خدا به سجده می افتد، رنگ آبی پس زمینه که نمایانگر تاریکی شب است، به رنگ قرمز که گرمای حضور خداوند را نمایش می دهد، تغییر می یابد.