در این اثر، داستان زیبای زال و رودابه از شاهنامه فردوسی و لحظه انداختن موهای رودابه از بالای قصرش برای بالا کشاندن زال به داخل کاخ تصویر کشیده شده، و کل آن، بر اساس گره هندسی با عنوان “ده تند دانه بلوط” می باشد. در این اثر که همچون بسیاری از آثار نگارگری، تا حد زیادی به صفحه دو بعدی کاغذ پایبند است؛ برای تمایز بنای ساختمان، موهای رودابه، پیکره اسب و زال، سعی شده تا علاوه بر رنگ و اندکی پرداز؛ اندازه حمیلها نیز از هم متفاوت باشند. (حمیل در واقع ضخامت، کلفتی و نازکی خطهای گره هندسی است؛ به عنوان مثال به تفاوت ضخامت خطهای گره هندسی نمایشگر موهای آویزان شده ی رودابه و ضخامت خطهای ساختمان پشت آن توجه کنید.)

ایده اصلی در نمایش این صحنه، از اثر نگارگری با عنوان “همای بر در کاخ همایون” از دیوان خواجوی کرمانی که توسط جنید در قرن چهاردهم میلادی(مکتب تبریز-بغداد یا جلایری) به تصویر کشیده شده و اکنون موجود در کتابخانه بریتانیا است، وام گرفته شده است.