در عصری که انسان نفس می کشد و راه می رود، یا آنقدر آشفتگی بی پایان و بی دلیل برایش وجود دارد و یا آنقدر غرق سکون دردآور و خواب عمیق است که لذت زندگی را از او ربوده.
این انسان، این زاده ی اضطراب جهان، این وارث تنهایی خویشتن و این انسانی که هیچ پس زمینه ای ندارد جز آن چیزی که روبه رویش است. او که گاهی در خطرناک ترین نقطه ی خود است؛ نقطه ای که در آن احساس خطر نمی کند و او در آن لحظه یک انسان معاصر است. او که بر اندوخته ای از هیچ ایستاده زیر پایش خالی است. نگاه می کند، چرخش نگاهی حول واژه ی معاصر، حول هیچ، تا تنها در صدد معنا بخشیدن به آن باشد و در نتیجه خود لفظ بی معنایش. خیلی پیچیده نیست چیزی ناشناس پیرامون اوست و پُراندیشه می نگرد. ساده است به سادگی آشفتگی آرام انسان در خود و به سادگی تنهایی او،عمق تنهایی اش در خویشتن خویش. آنقدر تنها که تنهایی اش شبیه از هم گسیختگی پنهان خودم است، آن سوی مردمک های چشمم، گوشه ای از نقص های بی نقص ام که به تازگی آن ها را یافته ام. گوشه ای از احوالات عجیبم، مردنم بدون مرگ، زیستنم بدون زندگی و به راستی این است دشوارترین معجزه ها، دورنمایی برای باور کردن.
با چشمانت نظاره کن، با دستانت لمس کن و با درک خود بسنج ، اما به قلبت اجازه بده هرآنچه که هست را حس کند. یا آرام خواهی شد، یا به تکاپو خواهی افتاد و یا در سکون خواهی ماند.
