«زیستِ بی‌تن»

پیکره‌ی غایبِ انسانی، نمود خود را در آن‌چه بر تن می‌کند، بازمی‌تاباند؛ در پوششی که به‌جای بدن، حامل خاطره‌ی بودن می‌شود. کت‌وشلوار، نه به‌مثابه لباس، بلکه به‌مثابه نشانه‌ای از حضورِ تعلیق‌شده، در بافتِ شهری جای می‌گیرد.
بدنمندی، در این زیست‌مکان، از گوشت و استخوان فاصله می‌گیرد و در نسبت با مکان، در سکوتِ اشیاء، و در هم‌نشینی با عناصر روزمره، معنا می‌یابد.
در اقلیمِ امروز، آن‌چه غایب است، گاه از آن‌چه حاضر است، پررنگ‌تر می‌شود؛ و زبانِ بی‌واژه‌ی اشیاء، ردِ زیسته را بر سطحِ جهان حک می‌کند.