نان دیگر نان نیست!
بدن همچون خمیری است که برای پخت نان ورز داده می‌شود؛ تحت فشار شکل می‌گیرد، کش می‌آید، فرو می‌پاشد و دوباره از نو ساخته می‌شود.
دهانی که دندان دارد و گاز می‌گیرد، دهانبند می‌خواهد!

این مجموعه تلاشی است برای ثبت بدنمندی و به صدا درآوردن خاموشی نهفته در حالات انسانی؛ آنچه روزمرگی پنهان کرده اما هنوز قابل لمس است.
مولانا می‌گوید:
«نانِ تن در تن بماند ناپدید / نانِ جان در جان شود پاینده دید».

شاید نانِ تن دیگر طعم گذشته را نداشته باشد، اما نانِ جان در هنر و اندیشه ماندگار می‌شود؛ جایی که هنر از دل رنج، فضایی برای تأمل و امید می‌آفریند.