«رقیه دبیری» نزدیک به هشتاد سال دارد. از زمانی‌که خود را شناخته کار کرده و زندگی برایش تنها و تنها با کار معنا پیدا کرده است. با اینکه سواد چندانی ندارد به صورت خودجوش و با تشویق فرزندان‌اش چند صباحی را نقاشی کشیده تا بلکه قدری از روزمرگی‌های خانه و کار رها شود. تا جایی‌که با قدری تامل می‌گوید: «برای اینکه فکری نداشته باشم؛ نقاشی کشیدم.»
نقاشی کشیدن‌‌اش هم با قصه‌های زندگی و تجربه‌ی زیسته‌‌اش همراه بوده است.
قالی‌بافی نوعی معترض بودن به دیده نشدن آثار اوست. و انگار نمی‌خواهد نقاشی‌هایش را تکرار کند و بهانه‌های مختلف، خبر از روزمرگی‌هاست.

نمایشگاه نقاشی “زنی که رؤیاهایش را می‌بافت” به همت حامد قصری در گالری دیدار از این هنرمند (خودآموخته) برگزار شد.

همزمان با نمایشگاه از کتاب “زنی بود، نقاشی کشید و رفت” از (حامد قصری) در خصوص زندگی و هنر رقیه دبیری رونمایی شد.