آلن بدیو می گوید در جهان امروز چیزی جز بدن ها و زبان ها باقی نمانده است. بر این اساس در شرایطی که بدن های بی نصیب دوست دارند به مانند قبل که برخوردار بوده اند از لذت و سلامتی طبیعی کامیاب شوند، زبان های این بدن ها مجبور هستند که شاهد تمنای بدن خود باشند.
این را می توان در باب نمایشگاهی با عنوان بار دگر از آثار زهرا براهیمی گفت. در این آثار شاهد بدن هایی از فرط فرسودگی،دفرمه شده هستیم. این فرم ها همان بدن هایی هستند که شاهد تمنای خود هستند. در این آثار نقاش با دقتی وسواس گونه و تمثیلی، اجزا کار هنری را با عنوان و بیانیه ی نمایشگاه مرتبط می کند. سطوح رنگی با چنان دقت نظری انتخاب شده اند که حتی در چاپ هایی هم که در آثار به چشم میخورد هم هیچ گونه هیجان و تصادفی دیده نمی شود و برنامه ریزی شده هستند. بافت در این آثار به گونه ای است که حس لامسه مخاطب را درگیر می کند و تداعی کننده ی دیوار نگاری های کاخ های اصفهان است. شیوه روایتگری نقاشی های زهرا براهیمی مضمونی اجتماعی دارد و فرسودگی، خستگی و زوال در غالب آثارش نمود دارد. این تنها خوانشی است از چندین خوانش متفاوت تا مخاطب خوبی بوده باشم و یادداشت حاضر تنها یکی از تفسیر های ممکن را ارائه می دهد.

زینب همتی – دی ماه 1397