《باری دگر》مجموعه ای است پرتناقض از زهرا براهیمی!

از یک سوی ارجاع های تصویری به نگارگری ایرانی و از سوی دیگر تجربه های نو در بافت و رنگ؛ ازطرفی نقوش تزیینی، آرام و دلنشین و از طرفی دیگر اجتماعی و معترض ! اما این تناقضات تصویری و مضمونی چه دلیلی دارد؟ چه چیز هنرمند را از نوستالژیک واگزوتیک  شدن آثارش می‌رهاند؟ هنرمند متن تاریخی را بهانه ای برای دستیابی به بیان انسانی‌تر از مسائل و مشکلات عمیق قرار داده. طرح مسائل چالش برانگیز تنهایی، رخوت و بی حوصلگی، انفعال و تقدیرگرایی و…  انسان هایی مسخ شده با رنگهای پر تلالو در بستری از نقوش تزیینی ، نقوشی که مخاطب را بی درنگ به یاد دیوارنگاره های خانه های ایرانی می اندازد. این جابه جایی مضامین و بستر تاریخی، آنها را حساسیت برانگیزتر می کند. در واقع هنرمند با قرار دادن پرسوناژهای دفرمه اش بر بستر قاب بندی دیوارها و نقاشی های دوره صفوی سعی در بیان مسائل مشترک بین همه انسان‌ها دارد، مسائلی که نه بعد مکان و نه گذر زمان آنها را کمرنگ  نمی کنند.

راحله احسانی