به بهانه برگزاری نمایشگاه نقاشی های زهرا براهیمی در گالری دیدار
به قلم: سید محمود حسینی

در مواجه نخست با تابلوهای خانم براهیمی انسانهایی دفرمه شده و در حال پوست اندازی به چشم می خورد که انسان را به یاد داوری اخروی میکل آنژ می اندازد که: هنرمند تصویر خود را در حالی که پوست کنده شده خود را در دست دارد نقش زده شده است. انسانهایی که هیچ تناسب منطقی ای بین اجزا پیکره آنها وجود ندارد، اما هماهنگی و رابطه درست، با عناصر دیگر کمپوزسیون فضایی و تقسیمات هندسی مشخص تابلو دارند. تقسیماتی که با استفاده از بافت های بجا و درست چاپی ، با دقت و وسواس خاصی مورد استفاده قرار گرفته اند و لطافت تصویری را افزایش می دهند .
کنجکاوی پر شور نقاش در ترکیب مستطیل ها و مربع های افقی و عمودی و استفاده از روابط بیانی شکل های هندسی انتزاعی ، به نقاش کمک نموده است تا سازماندهی پویا و فعالی را برای فیگورهایش بوجود آورد، که علاوه بر معرفی فضا احساس تجرید را برای بیننده به همراه دارد.
رنگها با وسواس و آزمایشگری در کنار یکدیگر چیده شده و انتخاب آنها به تعلیق پیکره ها در سطح تابلو کمک می کند. استفاده از اشیا آشنا این تعلق را شکسته و گاه گاه به بیننده گوشزد می کند که فضا متعلق به مکان خاصی است. هنرمند هیچ گاه از موضوع پیکره آدمی روی بر نتافته است و تلاش و کنکاش فراوانی برای حل نمودن این پیکره ها در فضا دارد. استفاده از کلاژ برای رسیدن به این ساختار انتزاعی فعال، بسیار بجا و درست مورد استفاده قرار گرفته و وجود تابلو های عریض حس پانارامایی از فضا ایجاد نموده است. هر چند هنرمند می تواند با استفاده اسلوب های سنتی نمایش پیکره و یا به کار گیری از تناسبات پیکره در تابلو به نشان دادن فضای ذهنی خویش و تجسم اندیشه نقاشانه خود بیشتر کمک کند اما فضا بقدری سنجیده مورد استفاده قرار گرفته شده است که این ضعف را می پوشاند.
با آرزوی موفقیت های بیشتر برای این هنرمند.
1397.10.7