نقدی بر آثار زهرا براهیمی – گالری دیدار – اصفهان – زمستان 1397

رنگ های نقره فام در فرم هایی که سکوت را زندگی می کنند ، شیوه ایست شاید دیده نشده که در آثار زهرا براهیمی جا خوش کرده اند . در این آثار گستره ی رنگ فرم را درگیر خود می کند . رها شدن به سوی مرزِ بوم و یا شکل پذیری و رسیدن به غایت نهایی در ماهیت سیال خویش . این کنش و دوگانگی در رهایی و پیوستگی ، کنکاشی در نگاه ناظر ایجاد می کند . و ماندن و دیدن را طولانی تر . در خلوت آثار براهیمی سکوت فضا را به خود مشغول می دارد . واین فضا در ابتکاری دو چندان به خوبی نمایان می شود و مدام بر غلظتش افزوده . غلظتی که خلوت ترین انتظارِ پر ملال را می سازد . و آنچه که می بینیم تکه پاره های بی حوصلگی ست . پاره های به جای مانده از اکنون است که دیرگاهی در سایش زمان پوست انداخته است . براهیمی در آثارش می اندیشد . به یاد می آورد و تمامی این دو را به نرمی صبر می کند . آنچه که می بینیم صبر مداوم است که از نگاه براهیمی به جای مانده است . پرسپکتیو در نگرش و نگارش براهیمی به نوعی دیگر رخ می نماید . سطوح در دور و نزدیک نقش خود را بازی می کنند . اما پیوستگی این دو در پیش روی بُعد دیگری را نشانمان می دهد . بُعدی که دور و نزدیک را در بند خود دارد . بُعد زمان . زمان ایستا . زمانی که نمی گذرد . زمانی در سختی فرم هایی که شاید به شکل می رسند و شاید از شکل فرو می پاشند . زمانی که در سطحی تخت ایستاده است و رنگ ها را از حد و مرز رسیدن به درستی باز می دارد . در آثار براهیمی ، در گوشه و کنار و برخی در متن نشانه های تزیینی بر همان منوال گسستن از فرم و یا باز گشت به فرم ، شاید پس از گذشتن از این زمان  نمایان است . تزییناتی که گوشه چشمی به امیدی پنهان دارند . از پس اندودی از گچ که انگار که تا کنون نادیده مانده است و نقاش در پی زدودن آن است . لایه های پنهانی که از پس آن این گل ها و بوته ها آغاز به دیده شدن می کنند . در نگاه مخاطب و در بطن چهارچوب بوم که توسط همان حجم های بی فرم و بی قالب در تلاش در گذشته و کمی در حال ، نشان داده شده و یا نشان داده می شوند . و در پایان آنکه : تمامی اجزای بازیگر در این آثار در جستجوی فرم و غایت نهایی خویشند . در سکوتی که پیش از این در انسجام سیال رنگ به ماهیت بی پایان خود رسیده است .

حسام عزمی